W sprawie mojej: Skarga i wniosek konstytucyjny, która jest poniżej w dniu 3. 08. br. otrzymałem, listem zwykłym, stanowisko Prokuratora Generalnego. Moja skarga pismem z datą 5. 08. 2010 r. została przekazana przez prokuratorkę Annę Czarnecką do: Departament Organizacji Pracy, Wizytacji i Systemów Informatycznych Prokuratury. Treść tego pisma jest poniżej pod datą 21. 08. jago list drugi. Zdumiewa mnie fakt, że ta sama prokuratorka, Anna Czarnecka, która skierowała moją skargę do Departamentu Organizacji… udzieliła mi teraz odpowiedzi. Pozwoliłem sobie dokonać podkreśleń w tym teksie abym mógł to skomentować co odpowiednio oznaczam [ nr ].

Oto treści pisma w tej spraw wyrażona w imieniu Prokuratora Generalnego.

R Z E C Z P O S P O L I T A P O L S K A

Warszawa, dnia 23. 08. 2010r.

         PROKURATURA GENERALNA

BIURO PROKURATORA GENERALNEGO

                 ul. Barska 28/30

               02-315 WARSZAWA

PG VII Ko₂ 857/10

Pan                         

Zbigniew Grabowski  

[mój adres domowy]

     Nawiązując do Pana kolejnego pisma z dnia 2 sierpnia 2010 r., nadesłanego drogą elektroniczną do Prokuratury Generalnej, określonego jako „wniosek i skarga w sprawie komunikowania się z prokuratorami”, kwestionującego w istocie zasadność udzielonej Panu odpowiedzi pismem z dnia 22 lipca 2010 r. nr PG I A 042/7/10, uprzejmie informuję, że wymieniona odpowiedź zachowuje swoją aktualność. Nadto uzupełniająco wyjaśniam, że w postępowaniu karnym pismo procesowe musi zawierać podpis składającego (art. 119 § l pkt 4 k.p.k.). Zatem w przypadku nadania pisma procesowego pocztą elektroniczną, skuteczne będzie ono tylko wtedy, gdy zostanie opatrzone podpisem elektronicznym. [ 1 ] Nadto w postępowaniu tym dla niektórych czynności procesowych obowiązują terminy zawite. Takie terminy obowiązują np. do wnoszenia środków zaskarżenia, a przepisy postępowania karnego nie gwarantują wnoszącemu środek dochowania terminu zawitego w razie wysłania pisma pocztą elektroniczną.

     Wskazać należy i to, że przepisy Kodeksu postępowania karnego o doręczeniach (rozdział 15), w tym powoływane przez Pana przepisy art. 130 i art. 131 k.p.k., stanowią normy obligujące organy postępowania karnego do określonego w nich postępowania przy doręczaniu pism stronom, lub innym uczestnikom postępowania. Z kolei w korespondencji uczestników postępowania do organów

Strona 2.

postępowania karnego Kodeks postępowania karnego nie określa żadnych szczególnych rygorów złożenia pisma procesowego. Wnoszący pismo może złożyć je osobiście lub za pośrednictwem innej osoby w siedzibie adresata, może wysłać je pocztą, w tym pocztą elektroniczną. Istotne jest, aby pismo, które wpłynie do organu postępowania karnego, odpowiadało wymogom formalnym przewidzianym w art. 119 k.p.k. dla pisma procesowego, w tym było opatrzone podpisem składającego pismo lub osoby przez niego upoważnionej. Jeżeli składający pismo chce potwierdzenia złożenia pisma, ma prawo tego żądać od adresata. Będzie to miało szczególnie znaczenie wówczas, gdy czynność złożenia pisma procesowego musi być dokonana w określonym terminie, po upływie którego będzie bezskuteczna. W zakresie zachowania terminu złożenia pisma procedura przewiduje w niektórych wypadkach domniemanie zachowania terminu. Zgodnie z art. 124 k.p.k. termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego kapitanowi statku. Za wniesione z zachowaniem terminu będzie też uważane pismo omyłkowo wniesione przed upływem terminu do niewłaściwego sądu, prokuratora albo innego organu postępowania przygotowawczego (art. 125 k.p.k.). Nie ma zatem możliwości uznania za wniesione w terminie pisma procesowego wysłanego pocztą elektroniczną, jeżeli wpłynie do adresata po upływie terminu zawitego.

     Z kolei przepis art. 132 § 3 k.p.k. dopuszcza doręczanie pism przez organ procesowy za pośrednictwem poczty elektronicznej, jednak brak jest przepisów regulujących taki sposób postępowania przy tego typu doręczeniu, aby doręczane pismo miało walor dokumentu. [ 2 ]

     Powyższe uwarunkowania prawne stanowiły o sformułowaniu w odpowiedzi udzielonej Panu tezy o braku skutecznej możliwości składania pism procesowych drogą elektroniczną w postępowaniu karnym.

      Nie ma natomiast przeszkód prawnych dla skutecznego doręczania pism procesowych w postępowaniu administracyjnym. Przepis art. 39¹ Kodeksu

Strona 3.

postępowania administracyjnego dopuszcza doręczenie elektroniczne, a doręczenie takie następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, póz. 1204, z późn. zm.), jeżeli strona lub inny uczestnik postępowania:

1. wystąpił do organu administracji publicznej o doręczenie albo

2. wyraził zgodę na doręczenie mu pism za pomocą tych środków.

     Przepisy postępowania administracyjnego stwarzają też składającemu gwarancje zachowania terminu złożenia pisma wysłanego w formie dokumentu elektronicznego. Zgodnie z art. 57 § 5 pkt l k.p.a. termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało wysłane w formie dokumentu elektronicznego do organu administracji publicznej, a nadawca otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru. [ 3 ] Dla skorzystania z tego rodzaju doręczenia lub formy złożenia pisma w postępowaniu administracyjnym konieczne jest, aby nadawca dysponował urządzeniami niezbędnymi do wytworzenia dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz.U. Nr 64, póz. 565 z późn. zm.).

     Mniej sformalizowane jest postępowanie administracyjne w zakresie wnoszenia skarg i wniosków. Przepisy Działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują żadnej szczególnej formy składania skarg i wniosków, nie wymagają dla skargi lub wniosku składanych w tym trybie własnoręcznego podpisu składającego pismo jako przesłanki rozpoznania pisma. Zgodnie z § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz. U. Nr 5, póz. 46) bez rozpoznania pozostawia się tylko taką skargę lub wniosek, które nie zawierają imienia i nazwiska lub nazwy oraz adresu wnoszącego. Należy zauważyć, że w piśmie noszącym datę 22 czerwca 2010 r. nie wystąpił Pan o doręczenie odpowiedzi za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ani nie wyraził zgody na takie doręczenie. [ 4 ] Podał Pan natomiast adres terytorialny, co można traktować jako adres dla doręczenia korespondencji.

Strona 4.

     Stąd też odpowiedź na powyższe pismo oraz informacja o rozpoznaniu kolejnej Pana korespondencji z dnia 18 lipca 2010 r., nadesłanej do Prokuratora Generalnego została skierowana na ten właśnie adres.

     Jednocześnie uprzejmie Pana informuję, że jeżeli życzy Pan sobie otrzymywać potwierdzenie odczytu bądź dostarczenia wiadomości poczty elektronicznej winien Pan rozważyć możliwość skonfigurowania tej opcji w swoim programie pocztowym. [ 5 ]

Anna Czarnecka           

prokurator                  

Prokuratury Okręgowej Warszawa Praga

w Warszawie               

delegowany do Prokuratury Generalnej

podpis nieczytelny           

* * * * * * * * * *

Mój komentarz.

[ 1 ] Obecnie obowiązująca Konstytucja stanowi w artykułach.

8. 1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

32. 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy maja prawo do równego traktowania przez władze publiczne. 2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakichkolwiek przyczyn.

49. Zapewnia się wolność i ochronę komunikowania się. Ich ograniczenie może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony.

Obowiązujący Kodeks postępowania karnego stanowi.

Art. 119. § 1. Pismo procesowe powinno zawierać:

1) oznaczenie organu, do którego jest skierowane, oraz sprawy, której dotyczy,

2) oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo,

3) treść wniosku lub oświadczenia, w miarę potrzeby z uzasadnieniem,

4) datę i podpis składającego pismo.

§ 2. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu.

Nie będę rozwijał tematu, ale prokuratorka, Ob. Anna Czarnecka dokonuje nadinterpretacji przepisu jasno opisanego. Złożony podpis na dokumencie, następnie zeskanowanie go i zamiana w formę elektroniczną, spełnia wszystkie przepisy formalne pisma procesowego. Wymaganie tak zwanego podpisu elektronicznego jest zamykanie dostępu pospólstwo do korzystania z poczty elektronicznej, tym którzy mają dostęp do internetu. Dzisiaj za posiadanie podpisu elektronicznego trzeba co roku wnosić niemałe opłaty. Ponadto trzeba jeszcze nabyć odpowiednie urządzenie. Mnie jako emeryta na recie lub rencisty na emeryturze, jak kto woli, na taki wydatek nie stać. To państwo i jej władze, zgodnie z cytowanymi wyżej art. 8, 32 i 49 Konstytucji, mają obowiązek zapewnić wszystkim obywatelem bez wyjątków prawo do komunikowania się, nie zaś tylko tym, których status materialny jest odpowiednio wyskoki. Prokuratorka, Ob. Anna Czarnecka, jest kolejną osobą, obok Ob. Grzegorza Krysmanna, z Prokuratury Generalnej, która nie rozumie co to jest Konstytucja i jakie jest jej miejsce w systemie prawnym każdego państwa.

[ 2 ] Obowiązujący Kodeks postępowania karnego stanowi.

Art. 132. § 1. Pismo doręcza się adresatowi osobiście.

§ 2. W razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu, pismo doręcza się dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było – administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo adresatowi.

§ 3. Pismo może być także doręczone za pośrednictwem telefaksu lub poczty elektronicznej. W takim wypadku dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji danych.

Proszę zwrócić uwagę na to, że prokuratora, Ob. Anna Czarnecka ponownie dokonuje nadinterpretacji prawa jasno i zrozumiale opisanego: dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji danych. W związku z tym, ośmielam się zapytać. Jakie dodatkowe potrzebne są tu przepisy? „Kodeks postępowania karnego” pochodzi z 1997 r. a faksy i internet są nieco starsze. Doprawdy nie rozumiem co tutaj jeszcze regulować, aby doręczone pismo miało walor dokumentu?

[ 3 ] Prokuratury nie dysponują komputerowym oprogramowaniem, które umożliwia wysyłanie UPO czyli urzędowe powiedzenie odbioru drogą elektroniczną. Nie wszystkie też prokuratury wysyłają zwykłe potwierdzenie, które mówi o tym, że poczta została wyświetlona na komputerze adresata, ale to nie oznacza, że została ona przeczytana. Takie możliwości istnieją w urzędach skarbowych przy składaniu rocznych rozliczeń podatkowych. Nie jest tam potrzebna żadna zgoda ani nawet podpis. Zatem zasadne jest pytanie. Dlaczego organy władzy publicznej w Polsce nie działają wedle takiej samej metody i trybu?

[ 4 ] Posypuję głowę popiłem. To jest mój błąd. Wynika to z nieznajomości przepisów prawa. Teraz zostałem, zgodnie z prawem, pouczony więc dostosuję się do tego wymogu.

[ 5 ] W poczcie elektronicznej cały czas mam włączoną opcję:

Żądaj potwierdzenie doręczenia.

Już napisałem, że nie wszystkie prokuratury stosują się do tego żądania i nie potwierdzają odbieranie, czy też wyświetlanie poczty na ekranie komputera. Mieszkam na wsi pod Gdynią i dostęp do nielimitowanego internetu, od kilku lat, mam przez radiolinię, która nie zawsze działa, na przykład podczas burzy z wyładowaniami atmosferycznymi. Ostatnio okazało się, że urosły drzewa i stanowią naturalną przeszkodę dla fal radiowych. Szczególnie kiedy na drzewach są liście, to znacznie pogarsza jakość połączenia internetowego, a w telefonie stacjonarnym powoduje to przerywanie rozmowy.

Na koniec jeszcze raz wyjaśnię rzecz podstawową. Całe życie zajmowałem się techniką i takie też posiadam wykształcenie. Jestem robolem o wyskoich kwalifikacjach. I dla mnie, jako robola, najważniejszym dokumentem była i jest Konstytucja. Jako emeryt na recie lub rencista na emeryturze, jak kto woli, mam nieco wolnego czasu i dlatego amatorsko, tak jak pozwala mi na to obecny stan mojego zdrowia, zajmuję się ułomnościami w przepisach prawa oraz łamanie naszych, pospólstwa czyli zwykłych obywateli, praw podstawowych opisanych w Konstytucji. Przy tym staram się sprawy doprowadzić do końca. Wymaga to sporo czasu i jako takiej staranności, co staram się prezentować to w tym blogu.

______________________________

P. s.

Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną.

Dz. U. Z 2002 r. Nr 144, poz. 1204 + zmiany.

Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000). Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

Art. 1. Ustawa określa:

1. obowiązki usługodawcy związane ze świadczeniem usług drogą elektroniczną,

2. zasady wyłączania odpowiedzialności usługodawcy z tytułu świadczenia usług drogą elektroniczną,

3. zasady ochrony danych osobowych osób fizycznych korzystających z usług świadczonych drogą elektroniczną.

Art. 2. Określenia użyte w ustawie oznaczają:

1. adres elektroniczny – oznaczenie systemu teleinformatycznego umożliwiające porozumiewanie się za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w szczególności poczty elektronicznej,

2. informacja handlowa – każdą informację przeznaczoną…

3. system teleinformatyczny – zespół współpracujących…

4. świadczenie usługi drogą elektroniczną – wykonanie usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne,

5. środki komunikacji elektronicznej – rozwiązania techniczne, w tym urządzenia teleinformatyczne i współpracujące z nimi narzędzia programowe, umożliwiające indywidualne porozumiewanie się na odległość przy wykorzystaniu transmisji danych między systemami teleinformatycznymi, a w szczególności pocztę elektroniczną,

6. usługodawca – osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która prowadząc, chociażby ubocznie, działalność zarobkową lub zawodową świadczy usługi drogą elektroniczną,

7. usługobiorca – osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która korzysta z usługi świadczonej drogą elektroniczną,

8. siedziba – siedziba przedsiębiorcy lub siedziba oddziału przedsiębiorcy zagranicznego wykonującego działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. (liczy 49 stron)

o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Dz. U. z 2005 r. Nr 64, poz. 565 + zmiany.

Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, ustawę z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, ustawę z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych, ustawę z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach, ustawę z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ustawę z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych, ustawę z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, ustawę z dnia 7 czerwca 2001 r. o leśnym materiale rozmnożeniowym, ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, ustawę z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, ustawę z dnia 5 lipca 2002 r. o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępie warunkowym, ustawę z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, ustawę z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, ustawę z dnia 19 lutego 2004 r. o systemie informacji oświatowej, ustawę z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych, ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Art. 1. Ustawa określa zasady:

1. ustanawiania Planu Informatyzacji Państwa oraz projektów informatycznych o publicznym zastosowaniu,

2. ustalania minimalnych, gwarantujących otwartość standardów informatycznych, wymagań dla systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych oraz dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w formie elektronicznej z podmiotami publicznymi, ustalania minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych oraz dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej z podmiotami publicznymi oraz ustalania Krajowych Ram Interoperacyjności systemów teleinformatycznych w sposób gwarantujący neutralność technologiczną i jawność używanych standardów i specyfikacji,

3. dostosowania systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych do minimalnych, gwarantujących otwartość standardów informatycznych, wymagań dla systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych, dostosowania systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych do minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych oraz do Krajowych Ram Interoperacyjności systemów teleinformatycznych w sposób gwarantujący neutralność technologiczną i jawność używanych standardów i specyfikacji,

4. dostosowania rejestrów publicznych i wymiany informacji w formie elektronicznej z podmiotami publicznymi do minimalnych, gwarantujących otwartość standardów informatycznych, wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji z podmiotami publicznymi, dostosowania rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej z podmiotami publicznymi do minimalnych wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji z podmiotami publicznymi oraz do Krajowych Ram Interoperacyjności systemów teleinformatycznych w sposób gwarantujący neutralność technologiczną i jawność używanych standardów i specyfikacji,

5. kontroli projektów informatycznych o publicznym zastosowaniu, systemów teleinformatycznych używanych do realizacji zadań publicznych, rejestrów publicznych i wymiany informacji [w formie elektronicznej] <w postaci elektronicznej> z podmiotami publicznymi,

6. wymiany informacji drogą elektroniczną, w tym dokumentów elektronicznych, pomiędzy podmiotami publicznymi a podmiotami niebędącymi podmiotami publicznymi,

7. ustalania i publikacji specyfikacji rozwiązań stosowanych w oprogramowaniu umożliwiającym łączenie i wymianę informacji, w tym przesłanie dokumentów elektronicznych, pomiędzy systemami teleinformatycznymi podmiotów publicznych a systemami podmiotów niebędącymi podmiotami publicznymi,

8. funkcjonowania elektronicznej platformy usług administracji publicznej, zwanej dalej „ePUAP”,

9. funkcjonowania centralnego repozytorium wzorów pism w postaci dokumentów elektronicznych,

10. realizacji zadań wynikających ze Strategii rozwoju społeczeństwa informacyjnego w Rzeczypospolitej Polskiej, zwanej dalej „Strategią” – w celu ochrony interesu publicznego, w tym zachowania przez Państwo możliwości swobody wyboru technologii w procesach informatyzacji realizacji zadań publicznych.

Art. 2.

1. Z zastrzeżeniem ust. 2-4, przepisy ustawy stosuje się do realizujących zadania publiczne określone przez ustawy:

   1) organów administracji rządowej, organów kontroli państwowej i ochrony prawa, sądów, jednostek organizacyjnych prokuratury, a także jednostek samorządu terytorialnego i ich organów,

   2) jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych,

   3) funduszy celowych,

   4) samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej,

   5) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,

   6) Narodowego Funduszu Zdrowia,

   7) państwowych lub samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu realizacji zadań publicznych

   – zwanych dalej „podmiotami publicznymi”.

2. Przepis art. 13 ust. 2 pkt 1 stosuje się również do podmiotu, któremu podmiot publiczny powierzył lub zlecił realizację zadania publicznego, jeżeli w związku z realizacją tego zadania istnieje obowiązek przekazywania informacji do lub od podmiotów niebędących organami administracji rządowej.