Listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru otrzymałem postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieście, II Wydział Karny. Oto treść tego pisma.

Pieczątka: ODPIS

Sygn. akt ll Kp 1970/10

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 18 października 20lOr.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia II Wydział Karny w składzie:

          Przewodniczący: SSR Jacek Łabuda

          Protokolant:       Monika Barańska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 października 2010 roku

zażalenia Zbigniewa Grabowskiego na

– zarządzenie Prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście z dnia 24 czerwca 2010 r. o odmowie przyjęcia zażalenia

– postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

zażaleń nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie i postanowienie

U z a s a d n i e n i e

     Postanowieniem z dnia 24 maja 2010 r. Prokurator odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień przez Marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego poprzez pełnienie funkcji Marszałka Sejmu i jednoczesnego wykonywania obowiązków Prezydenta Rzeczypospolitej w okresie od 10.04.2010 r. tj. o czyn z art. 231 § l kk wobec braku znamion czynu zabronionego.

     Na powyższe postanowienie pismem z dnia 30 maja 2010 roku zażalenie wniósł Zbigniew Grabowski.

     Zarządzeniem z dnia 24 czerwca 2010 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście odmówił przyjęcia zażalenia skarżącego z uwagi na fakt, iż zażalenie zostało wniesione przez osobę nieuprawnioną.

     Na powyższe zarządzenie pismem z dnia 2 lipca 2010 roku Zbigniew Grabowski wniósł zażalenie.

Sąd zważył, co następuje:

     Zażalenia skarżącego nie są zasadne i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

     Zdaniem Sądu, Prokurator dokonał prawidłowej analizy sprawy i wydając decyzję zarówno o odmowie wszczęcia śledztwa jak i o odmowie przyjęcia zażalenia nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania karnego. Sąd w pełni podziela przy tym argumentację Prokuratora prezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia i zarządzenia, albowiem jest ona trafna i logiczna. Wskazać także należy, iż złożone przez skarżącego zażalenie nie zawiera zarzutów, które mogłyby skutecznie podważyć słuszność zaskarżonego zarządzenia.

     W zakresie podstaw do odmowy wszczęcia śledztwa Sąd w pełni podziela zaprezentowany w uzasadnieniu postanowienia wywód prokuratora dotyczący powodów tejże odmowy. Interpretacja przepisów Konstytucji RP jest jasna i nie budzi żądnych wątpliwości. Argumentacja prokuratora zasługuje w pełni na aprobatę.

     Podkreślenia wymaga, że stosownie do treści art. 306 § 1 k.p.k. w zw. z art. 305 § 4 k.p.k. zażalenie na postanowienie odmowie wszczęcia śledztwa przysługuje pokrzywdzonemu oraz instytucji państwowej, samorządowej lub społecznej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Zgadnie natomiast z art. 49 § 1 k.p.k. w zw. z art. 49 § 2 k.p.k. pokrzywdzonym jest osoba fizyczna, prawna oraz instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, choćby nie

Pieczęcie:

Okrągła z godłem wewnątrz, w kółku

Napis okrężny: SĄD REJONOWY W WARSZAWIE

DLA WARSZAWY – ŚRÓDMIEŚCIE

                    * 2 *

Za zgodność z oryginałem

świadczy      1

podpis nieczytelny

Druga strona dokumentu.

Pieczątka: ODPIS

miała osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo.

     Zgodnie z jednolicie prezentowanym w orzecznictwie poglądem pokrzywdzonym może być w procesie karnym jedynie ten, kogo przestępstwo dotyka bezpośrednio, naruszając lub zagrażając w taki sposób jego dobru prywatnemu, chronionemu przez naruszony przez sprawę przepis. Krąg pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § l k.p.k. ograniczony jest zespołem znamion czynu będącego przedmiotem postępowania oraz czynów współukaranych (vide: uchwala Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1999 roku, sygn, akt IKZP 26/99). O pokrzywdzeniu decyduje, zatem bezpośredniość naruszonego lub zagrożonego przestępstwem dobra (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego % dnia 17 listopada 2005 roku sygn. akt II KK 108/05). W judykaturze i doktrynie ugruntowany jest pogląd, że przytaczana definicja ma charakter materialnoprawny. Oznacza to, że fakt naruszenia lub zagrożenia w wyniku przestępstwa, dobra prawnego konkretnej osoby należy odnosić do zespołu znamion przestępstwa (czynu współukaranego) będącego przedmiotem postępowania, wyznaczających (główny lub uboczny) przedmiot ochrony normą prawną, która została naruszona. Przepis art. 49 § 1 k.p.k. stanowi przy tym, że wskazana relacja musi mieć charakter bezpośredni, z czego wynika, iż do kręgu pokrzywdzonych należy tylko ta osoba, której dobro prawne zostało działaniem przestępnym naruszone lub zagrożone wprost, a nie za pośrednictwem godzenia w inne dobro (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2005 roku, sygn, akt W KK 42/05).

     Jak już wyżej zostało wskazane, pokrzywdzonym może być jedynie ten, kogo przestępstwo dotyka bezpośrednio, naruszając lub zagrażając w taki sposób jego dobru prywatnemu, chronionemu przez naruszony przez sprawę przepis. Dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez przestępstwo z art 231 § 1 k.k. jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowej i samorządu terytorialnego i związany z tym autorytet władzy publicznej.

     Zatem stwierdzić należy, że ewentualne czyny będące przedmiotem zawiadomienia skierowane były bezpośrednio przeciwko tym dobrom, nie zaś skarżącemu.

     Mając powyższe na uwadze Sąd stanął na stanowisku, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uznania, że skarżącemu należy przyznać status pokrzywdzonego.

     Z uwagi zaś na fakt, iż skarżący nie posiada statusu pokrzywdzonego w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k., należy uznać, że zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania jemu nie przysługiwało.

     Mając powyższe względy na uwadze należy uznać, że skoro skarżący nie jest w przedmiotowej sprawie pokrzywdzonym, dlatego też słusznie Prokurator odmówił przyjęcia jego zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa na zasadzie art. 429 § 1 k.p.k., jako wniesione przez osobę nieuprawnioną.

     Mając na uwadze powyższe, Sąd postanowił, jak w sentencji postanowienia.

Pieczęcie:

Okrągła z godłem wewnątrz w kółku

Napis okrężny: SĄD REJONOWY W WARSZAWIE

DLA WARSZAWY – ŚRÓDMIEŚCIE

* 2 *

Za zgodność z oryginałem

świadczy 1

podpis nieczytelny

Na niniejsze postanowienie

zażalenie nie przysługuje  

____________________

Mój komentarz.

1. Rzadko, nawet bardzo rzadko zdarza się, aby pismo sądowe spełniało wszystkie wymogi formalne. Każda strona jest opieczętowana i podpisana. Jest tylko jeden feler, za zgodność świadczy jakiś anonim: J… T…

2. Sąd w żaden sposób nie odniósł się do złamania Konstytucji o trójpodziale władzy w Polsce. Będą moje dalsze czynności prawne w tej sprawie.