Powstańcza kokarda biało – czerwona.
Pochodzenie. Flaga państwowa jest to symbol: wolności, niepodległości, samodzielność i suwerenności. Dlatego powstanie naszych barw narodowych wymaga krótkiego wprowadzenia. Albowiem wypada wiedzieć jakie jest pochodzenie naszej flagi państwowej oraz występowanie barw na: flagach, chorągwiach, sztandarach i kokardach. Nasze barwy narodowe są pochodzenia heraldycznego. A heraldyka jest nauką pomocniczą historii. Bada początki, rozwój, znaczenie prawne oraz zasady i prawidłowości stosowane w kształtowaniu plastycznym herbów. Natomiast herbem nazywamy ustalone według reguł oznaki: osób, rodzin, korporacji, miast, prowincji lub państw. Godło natomiast, to zasadniczy element herbu. Głównymi elementami herbu są: tarcza z godłem, oraz wieńczący ją hełm z klejnotami. Do tworzenia herbów używano barw heraldycznych, które nazywa się tynkturami. Barwy te są czyste i nasycone. Te kolory to: czerwony, niebieski, zielony i czarny; oraz dwa metale: złoto i srebro, które oddawano kolorami żółtym i białym. Ukształtowała się również hierarchiczna symbolika barw. Najwyżej ceniono złoto, jako symbol światła a z cnót – szlachetność, otuchę (nadzieja) i wzniosłość. Srebro oznacza wodę, a także czystość i niepokalanie. Czerwień następowała po metalach. Jest symbolem ognia, a oznacza odwagę i waleczność. Błękit, to powietrze oraz piękność i pochwała. Czerń, to ziemia ale i żałoba oraz bogactwo. Zieleń, to miłość, honor i dworskość. Nasza flaga narodowa jest oparta na barwach herbu państwowego: biały orzeł w czerwonym polu. Biały pas jako górny, oznacza orła; zaś czerwony pas jako dolny, to pole tarczy herbowej.
„Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek
orła białego w koronie w czerwonym polu.”
Art. 28. 1. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.
To błąd i dowód nieznajomości języka polskiego.
Historia. W XIX w. wybuchły w naszej Ojczyźnie dwa wielkie powstania narodowe. Były one wielkimi zrywami sił patriotycznych w dążeniu do odzyskania wolności, równości i niepodległości. Hasła takie były umieszczane na sztandarach i pieczęciach powstańczych. Powstania były aktem przeciw: bezprawiu, upodleniu, zdradzie, notorycznemu gwałceniu praw, oraz rozwielmożnieniu się w: wojsku, szkołach i urzędach szpiegostwa i donosicielstwa. Gdyż nasi dawni sąsiedzi a wówczas zaborcy, stosowali od dziesiątków lat trzypunktową zasadę. 1. Szargać świętości. 2. Komplikować sprawy. 3. Nagradzać kanalie. Wszystko to pobudzało patriotów do aktywnych działań i chwytania za broń. Powstanie Listopadowe wybuchło 29 XI 1830 r. na skutek przygotowań cara do użycia armii Królestwa Polskiego w państwach Europy zachodniej, aby stłumić tamtejsze bunty. Podczas tego powstania, po raz pierwszy w naszych dziejach, jako znaku rozpoznawczego, powstańcy użyli kokardy biało – czerwonej. Była ona zgodna z prawidłami heraldyki i naszymi obyczajami oraz tradycjami. Kokarda jest więc czysto narodowa. Przyjęła się ona powszechnie. Noszona była na kapeluszach i czapkach. Ze zrozumiałych względów najwcześniej wprowadzono ją w wojsku. Powstanie skończyło się poddaniem twierdz: Modlin – 9 X i Zamość – 21 X 1831 r. Dlatego car nie mógł udzielić pomocy zachodowi. I to my, Naród Polski, po raz kolejny pomogliśmy Europie. Dlatego emigranci z Polski byli przyjmowani w Europie jako szermierze wolności. Powstanie Styczniowe wybuchło 22 I 1863 r. i było odpowiedzią na przygotowywaną „brankę” młodzieży polskiej do armii carskiej. To powstanie zakończyło się 23 V 1865 r. Jest to dzień, w którym został stracony ostatni powstaniec, ksiądz Stanisława Brzóska, naczelny kapelan i generał. Rezultatem Powstania Styczniowego był prawdziwy „wybuch” Polski w 1918 r. Ku zaskoczeniu całej Europy. Jeżeli uważnie przyjrzymy się obrazom i rysunkom z okresu powstań, to bez trudu zauważyć można na piersiach powstańców kokardy biało – czerwone, z białym orłem na czerwonym tle.
Wykonanie. Kokardę biało – czerwoną wykonujemy ze wstążek. Z metra otrzymamy 4 kokardy. Najlepiej nadają się wstążki o 4 cm szerokości. Każdą ze wstążek należy złożyć wzdłuż na pół, warstwą matową do środka. Żeby wstążki pozostały złożone, dobrze jest je zaprasować niezbyt gorącym żelazkiem. Wykonane są one przeważnie z tworzyw sztucznych, więc łatwo mogą się przypalić i przylgnąć do żelazka. Otrzymaliśmy dwie podwójne wstążki jednakowej szerokości. Następnie białą wstążkę wsuwamy do czerwonej. Teraz obie połączone wstążki należy przeszyć wzdłuż ręcznie lub na maszynie. Tę czynność należy wykonać starannie. Jako że biały pasek powinien być o szerokości 1 cm a czerwony 2 cm. Po zszyciu powstał jeden pasek biało – czerwony o szerokości 3 cm. Na jedną kokardkę potrzebne jest 25 cm tego paska. Po odcięciu, końce trzeba przypalić nad ogniem zapalniczki lub świeczki. Zapobiega to późniejszemu strzępieniu się materiałów. Teraz przez czerwony pasek należy przeciągnąć plastykową opaskę zaciskową zaopatrzoną w samozatrzask. Opaski takie używane są do mocowania, np. przewodów. Teraz wolno ściągamy opaskę na pierwszy ząbek. Tak powstało biało – czerwone kółko. Przed ostatecznym ściągnięciem, do wnętrza tego kółka trzeba włożyć długopis. Zapobiegnie to zbyt mocnemu ściśnięciu kokardy w samym środku. Formujemy fałdki kokardy i zszywamy. Teraz przyszywamy agrafkę z brzydszej strony kokardy. W sklepie jubilerskim kupujemy srebrnego orzełka o średnicy około 2 cm. Orzełek mocujemy na środku kokardy w czerwonym polu. Gotowe.
Zastosowanie. Uchwała sejmowa z 7 lutego 1831 r. brzmi: „Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków komisji sejmowych i zważywszy potrzebę nadania jednolitej oznaki, pod którą winni łączyć się Polacy, postanowiły i stanowią: Art. 1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestw Polskiego i W. X. Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym. Art. 2. Wszyscy Polacy, a mianowicie Woysko Polskie, te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.”
Źródło: S. Russocki, S. K. Kuczyński, J. Willaume
„Godło, barwy i hymn Rzeczypospolitej”.
Napisałem w sierpniu 2005 r. pod tytułem:
Biało – czerwona kokarda, czas powstań narodowych.
