I. Sądowy zamordyzm na rzecz SN.

17-09-2019 pod sygn. VI C 910/19 w Sądzie Rejonowym Warszawa-Śródmieście ODBYŁA SIĘ MOJA PIERWSZA ROZPRAWA Z SĄDEM NAJWYŻSZYM. Sprawę prowadziła SSR ANNA GRABOWSKA-NIEĆKO (ur. 1975). Nie znam tej kobitki i jest mi zupełnie obca. Był to wielce żenujący spektakl, po którym jakiś czas dochodziłem do siebie. Zacznijmy od początku. Prezentowane zdjęcie nie jest najlepszej jakości. SSR zabroniła mi robić zdjęcia i nagrywać. Wówczas jeszcze nie znałem przysługujących mi praw jako strona postepowania i publicysta. Jest to jedyne zdjęcie jaki mi się zachowało w tej sprawie.

Zgodnie z Konstytucją III RP/RPL Bis (*25-05-1997) i Europejską Konwencją Praw Człowieka (*4-11-1950) bazującej na Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka (*10-12-1948) każdy ma prawo do publicznego i sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy.

POWSZECHNA DEKLARACJA PRAW CZŁOWIEKA

uchwalona 10 grudnia 1948 roku w Paryżu na Trzeciej Sesji

Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych

ZWAŻYWSZY, że uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju świata,

ZWAŻYWSZY, że nieposzanowanie i nieprzestrzeganie praw człowieka doprowadziło do aktów barbarzyństwa, które wstrząsnęły sumieniem ludzkości, i że ogłoszono uroczyście jako najwznioślejszy cel ludzkości dążenie do zbudowania takiego świata, w którym ludzie korzystać będą z wolności słowa i przekonań oraz z wolności od strachu i nędzy,

ZWAŻYWSZY, że konieczne jest zawarowanie praw człowieka przepisami prawa, aby nie musiał doprowadzony do ostateczności – uciekać się do buntu przeciw tyranii i uciskowi,

ZWAŻYWSZY, że konieczne jest popieranie rozwoju przyjaznych stosunków między narodami,

ZWAŻYWSZY, że Narody Zjednoczone przywróciły swą wiarę w podstawowe prawa człowieka, godność i wartość jednostki oraz w równouprawnienie mężczyzn i kobiet, oraz wyraziły swe zdecydowanie popierania postępu społecznego i poprawy warunków życia w większej wolności,

ZWAŻYWSZY, że Państwa Członkowskie podjęły się we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych zapewnić powszechne poszanowanie i przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności,

ZWAŻYWSZY, że jednakowe rozumienie tych praw i wolności ma olbrzymie znaczenie dla ich pełnej realizacji,

PRZETO Zgromadzenie Ogólne ogłasza uroczyście niniejszą Powszechną Deklarację Praw Człowieka jako wspólny najwyższy cel wszystkich ludów i wszystkich narodów, aby wszyscy ludzie i wszystkie organy społeczeństwa mając stale w pamięci niniejszą Deklarację – dążyły w drodze nauczania i wychowywania do rozwijania poszanowania tych praw i wolności i aby zapewniły za pomocą postępowych środków o zasięgu krajowym i międzynarodowym powszechne i skuteczne uznanie i stosowanie tej Deklaracji zarówno wśród Państw Członkowskich, jak i wśród narodów zamieszkujących obszary podległe ich władzy.

Artykuł 1. Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

Artykuł 2. Każdy człowiek posiada wszystkie prawa i wolności zawarte w niniejszej Deklaracji bez względu na jakiekolwiek różnice rasy, koloru, płci, języka, wyznania, poglądów politycznych i innych, narodowości, pochodzenia społecznego, majątku, urodzenia lub jakiegokolwiek innego stanu.

Nie wolno ponadto czynić żadnej różnicy w zależności od sytuacji politycznej, prawnej lub międzynarodowej kraju lub obszaru, do którego dana osoba przynależy, bez względu na to, czy dany kraj lub obszar jest niepodległy, czy też podlega systemowi powiernictwa, nie rządzi się samodzielnie lub jest w jakikolwiek sposób ograniczony w swej niepodległości.

Artykuł 3. Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.

Artykuł 4. Nie wolno nikogo czynić niewolnikiem ani nakładać na nikogo służebności; niewolnictwo i handel niewolnikami są zakazane we wszystkich swych postaciach.

Artykuł 5. Nie wolno nikogo torturować ani karać lub traktować w sposób okrutny, nieludzki lub poniżający.

Artykuł 6. Każdy człowiek ma prawo do uznawania wszędzie jego osobowości prawnej.

Artykuł 7. Wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo, bez jakiejkolwiek różnicy, do jednakowej ochrony prawnej. Wszyscy mają prawo do jednakowej ochrony przed jakąkolwiek dyskryminacją, będącą pogwałceniem niniejszej Deklaracji i przed jakimkolwiek narażeniem na taką dyskryminację.

Artykuł 8. Każdy człowiek ma prawo do skutecznego odwoływania się do kompetentnych sądów krajowych przeciw czynom stanowiącym pogwałcenie podstawowych praw przyznanych mu przez konstytucję lub przez prawo.

Artykuł 9. Nikogo nie wolno samowolnie aresztować, zatrzymać lub wygnać z kraju.

Artykuł 10. Każdy człowiek ma na warunkach całkowitej równości prawo, aby przy rozstrzyganiu o jego prawach i zobowiązaniach lub o zasadności wysuwanego przeciw niemu oskarżenia o popełnienie przestępstwa być słuchanym sprawiedliwie i publicznie przez niezależny i bezstronny sąd.

Artykuł 11. 1. Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestępstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki nie udowodni mu się winy zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym zapewniono mu wszystkie konieczne środki obrony. 2. Nikt nie może być skazany za przestępstwo z powodu działania lub zaniechania nie stanowiącego w chwili jego dokonania przestępstwa według prawa krajowego lub międzynarodowego. Nie wolno także wymierzać kary wyższej niż ta, która była przewidziana w chwili popełnienia przestępstwa.

Artykuł 12. Nie wolno ingerować samowolnie w czyjekolwiek życie prywatne, rodzinne, domowe, ani w jego korespondencję, ani też uwłaczać jego honorowi lub dobremu imieniu. Każdy człowiek ma prawo do ochrony prawnej przeciwko takiej ingerencji lub uwłaczaniu.

Cała Deklaracja jest tu dostępna:

https://www.unesco.pl/fileadmin/user_upload/pdf/Powszechna_Deklaracja_Praw_Czlowieka.pdf

Bazując na powyższym ośmieliłem się w mozole spłodzić pozew przeciwko Sądowi Najwyższemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (EPU). Organem do rozpoznania tego typu pozwów w POLSCE wyznaczono Sąd Rejonowy Lublin-Zachód. Po uiszczeniu opłaty sadowej w kwocie 125 zł rzecz nabrała biegu sądowego. Wypada w tym miejscu wyjaśnić, że na przełomie 2018 i 2019 roku złożyłem 11 pozwów w trybie EPU gdzie pozwanymi byli:

1) Sąd Najwyższy, opłata 125 zł; 2) N. Trade s.c. Piotr i Lech Niteccy z siedzibą w Warszawa, opłata 30 zł; 3) Jeronimo Martines Polska S. A. z siedzibą w Kostrzyn, opłata 30 zł; 4) Za Skarb Państwa – Urząd Skarbowy z siedzibą w Wejherowo, opłata 142 zł; 5) Marek Cichosz komornik przy Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ, opłata 125 zł; 6) Za Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Wejherowie, opłata 125 zł; 7) Za Skarb Państwa Wojewoda Pomorski, opłata 344 zł; 8) Za Skarb Państwa Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ, opłata 38 zł; 9) Za Skarb Państwa Sąd Apelacyjny w Gdańsku, opłata 63 zł; 10) Za Skarb Państwa Minister Sprawiedliwości, opłata 38 zł; 11) Za Skarb Państwa Rzecznik Praw Obywatelskich, opłata 38 zł. Łącznie uiściłem opłaty sadowe w kwocie 1.098 zł. Pieniądze na opłaty pochodziły z wygranego przeze mnie procesu ze spółką ENERGA. Na 11 spraw uzyskałem tylko jeden nakaz zapłaty od Sądu Najjaśniejszego. Na dzień dzisiejszy większość spraw jest zamknięta bez jawnego rozpoznania a moje uiszczone opłat przepady. Przy tym trzeba podnieść, że każda ze spraw do dziesiątki stron!!! Najważniejszy jest jednak mój wniosek. TO EPU TO JEDEN WIELKI PIC! I czysta imaginacja. Trzeba niezmiernie się natrudzić, aby sprawa została załatwiona od ręki. Z tego to powodu przedstawiam moją potyczkę z Sądem Najjaśniejszym. Z przyczyn oczywistych dokumenty dostosowałem do zaprezentowania ich w blogu.